در روايت آمده است كه ربيع به خثيم عليل و فلج شد، امّا باز هم دست از نماز جماعت برنداشت. هر روز دست او را مي گرفتند و او پاي بر زمين مي كشيد و خودش را به نماز جماعت مي رساند.

شخصي به ربيع گفت:

تو اگر در خانه بماني و نمازت را در خانه بخواني، بهتر است و بر تو حرجي نيست».

ربيع در جواب گفت:

هر كس صداي «حَيَّ عَلَي الصَّلاة» را شنيد لازم است كه اجابت كند؛ اگر چه در رفتن به زحمت بيافتد. [1] .