علاوه بر نتايجي كه از طريق آمار توصيفي به دست آمده و در صفحات قبل بدان پرداخته شد يافته هايي نيز از طريق اجراي آزمون همبستگي پيرسون به دست آمد كه به شرح زير ارائه مي گردد.

1- بين اضطراب و گرايش به نماز با 95 درصد اطمينان رابطه ي معنادار مشاهده گرديد؛ به عبارت ديگر هر چه گرايش افراد به انجام فريضه ي نماز بيشتر بود، اضطراب كمتري داشتند.

2- بين نظريه والدين در مورد فرائض ديني و گرايش فرزندان به نماز با 95 درصد اطمينان آماري رابطه ي معنادار مشاهده گرديد.

3- بين اضطراب و عزت نفس، و اضطراب و رشد اجتماعي نيز رابطه ي معنادار با 95 درصد اطمينان مشاهده گرديد. از اين موارد چنين استنباط مي شود كه بين رشد اجتماعي و نماز و همچنين خودباوري و نماز رابطه اي وجود دارد.

براي اهميت و تأييد موضوع در اين زمينه مي توان به نظريه ي پژوهشگران و محققين خارجي اشاره نمود. گريفيث [1] و همكارانش در دو پژوهش گسترده دستاوردهاي درمان جويي مذهبي را در كساني كه مدتها از رفتارهاي پرخاشگرانه، اضطراب، افسردگي و دردهاي مزمن جسماني شكايت داشته اند، بسيار چشمگير گزارش كرده اند، در پي گيريهاي بعدي، درمانجويان احساس بهبودي خلق، آرامش، كاهش اضطراب، افزايش عزت نفس، افزايش قدرت تصميم گيري و از ميان رفتن دردهاي مزمن بدني را از جمله دستاوردهاي درمان دانسته اند. [2] نهايتا مي توان تأثير ايمان، اعتقاد مذهبي و نزديكي با خدا را بر تعديل رفتار و بيماريها مشاهده نمود و به اين نتيجه رسيد كه ايمان مذهبي در ارتباط مستقيم با بهداشت رواني قرار داشته، مكانيسمهاي سازگاري را افزايش



[ صفحه 387]



داده بهبودي ناشي از رويدادهاي ضربه اي را تسريع مي نمايد (لارسن [3] و شريل 1992 [4] .