كمياب ترين گوهرها اخلاص است يعني كاري را فقط و فقط براي خدا خالص ساختن و جز او را شريك وي نساختن در عبادت و نماز بايد قصد قربت كرد. حتي اگر گوشه اي از آن براي غير خدا باشد عمل باطل است و نزد خداوند غير مقبول است. اخلاص، بلندترين قله ايمان است و عمل بدون آن داراي آفت است و نابود شدني، نيت استوار و خالص باعث مي شود انسان هرگز سست و خسته نشود و به عجز و بن بست نرسد.

در خصوص راه رسيدن به اخلاص مي توان گفت خداوند ولي نعمت ماست و ياد كردن از نعمت هاي پروردگار خلوص مي آورد. راه ديگر اخلاص يا بي توجه به كوچكي و بي ارزش و گذرا بودن دنيا و جلوه هاي مادي آن است.

طبق آيات قرآني دنيا سرمايه اي است اندك، شكوفه اي است ناگشوده، كالايي است غرورآور و وسيله سرگرمي و غفلت است. دل را بايد خانه عشق به بزرگترين محبوب و با ارزش ترين هستي ساخت.

ترس از رسوايي هاي رياكاري، عامل ديگري در جهت كسب اخلاص است، آنكه چهل روز براي خدا خالص شود، فارغ التحصيل مكتب خودسازي است و به تعبير روايات: آنكه چهل روز خالصانه عمل كند چشمه هاي حكمت از قلبش بر زبانش جاري مي شود. [1] .

اخلاص، ثمره ي يقين است، اگر كسي ايماني از روي يقين به خدا و قيامت و بهشت و جهنم و حساب و كتاب داشته باشد جز براي رضاي حق تعالي عبادت و عمر نمي كند.

و از نشانه هاي اخلاص مي توان عدم توقع از ديگران و توجه به تكليف نه عنوان و عدم تأثير استقبال يا بي اعتنايي و يگانگي ظاهر و باطن را نام برد. [2] .