نماز از مهمترين سفارش هاي انبياء است كه حضرت لقمان در اهميت آن به فرزندش مي گويد: «نماز داروي نسيان وسيله ذكر خداست و ترك كردن آن يعني قطع كردن رابطه با آفريدگار كه عواقب تلخي دارد [1] .»

هر ساعت از روز و شب كه بر انسان مي گذرد، معمولا ميل به دنيا در او بيشتر و غفلتش از آخرت زيادتر مي گردد و در نتيجه زنگار قلبش سخت تر مي شود. لذا خداي مهربان توسط پيغمبر گرامي (صلي الله عليه و آله و سلم) خود معجوني قرار داد كه به واسطه عمل كردن به آن آيينه دل صيقلي شود و از معرفت و ايمان در آن بتابد و از بيماري هاي قلبي كه عمده آنها غفلت است شفا يابد و آن معجون نماز است كه مركب از افعال و اقوال و شروط ظاهري و باطني است و بديهي است نتيجه مهم از نماز بدون حضور قلب حاصل نخواهد شد.

«و انها لتحت الذنوب حت الورق» [2] يعني نماز گناهان را مانند ريزش برگ درختان مي ريزد.



چنان كه برگ ريزد از درختان

نماز آن گونه مي ريزد گناهان



«و تطلقها اطلاق الربق» يعني همانند باز شدن گره ها گناهان را مي شكافد. [3] .



[ صفحه 312]