خداوند متعال با بياني سراسر مهر در قرآن كريم مي فرمايد:

«دو طرف روز خود را با نماز تزئين نما و شبانگاه نيز به اقامه آن برخيز چرا كه [اين] كار نيكو، گناهان را از بين مي برد.»

و نيز پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) در اين خصوص مي فرمايد:

«آنگاه كه نماز را اقامه كردي و توجه خداي متعال يافتي و سوره ي حمد يا سوره ديگري از سوره هاي قرآن را قرائت نمودي سپس به ركوع رفتي و ركوع و سجود را كامل بر جاي آوردي و تشهد و سلام را انجام دادي، خداوند متعال همه گناهاني را كه بين نماز قبلي و اين نماز انجام داده اي مي بخشد.»

«روح انسان بوسيله نماز از ناپاكي گناه روزانه پنج نوبت شستشو داده مي شود و مي فرمايد قسم



[ صفحه 310]



به آن كس كه مرا به پيامبري برگزيده است. از وقتي كه انسان وضو گرفتن را آغاز مي نمايد گناهان او فرو مي ريزد و آنگاه كه به نماز مي ايستد و با توجه، با خداي خود سخن مي گويد همانند روزي كه از مادر متولد گرديده است از گناهان بيرون مي آيد.»

نماز معجوني است كه اگر آدمي نسبتش را با خدا ياد كند آن نجاست هاي كبري كه برايش پيدا مي شود خواهي كبر در آنها پيدا نمي شود خلاصه كبر منشأش غفلت از شئون الهي و مأموران غيبي است و علاجش نيز توجه به عظمت حق و مقهوريت خود است نماز باعث مي شود كه آدمي از مرض كبر پاك گردد و در وادي عبوديت افتد و كبريايي، كثافتي است كه شيطان را رانده اين درگاه كرد در آدمي هم وجود دارد و چاره اي نيست جز اينكه پاك گردد و تنها عامل مطهرش نماز است و جبران اين عامل كه مؤثر در ارتكاب گناه است را به عهده داد.

جاذبه هاي گوناگون و نفس انساني موجب بروز اشتباهات و گناهان پياپي مي گردد اين طغيان و سركشي اگر بدون تدارك و انعطاف ادامه يابد هر گونه اميدي را نسبت به آينده منتفي مي نمايد و فاصله را لحظه به لحظه با خدا بيشتر مي كند و انسان را مستحق عقاب و غضب مي گرداند.

اگر چه انسان جاهلانه و بي اعتنا، دوري از درياي رحمت حق را انتخاب مي كند اما هرگز خداوند به چنين جدايي قهرآميزي رضايت نمي دهد و او را بر سر سفره آشتي فرا مي خواند و در قالب نماز به گفتگوي محبت آميز با خود دعوت مي كند.