انسان براي راهيابي به زندگي انسان از يأس و افسردگي به يك عامل مهاركننده نيازمند است كه روح او را در كنترل قرار دهد و از انحراف بر حذر دارد و به تعاون و نوع دوستي و عاطفه و محبت سوق دهد. بسياري از روان شناسان و كارشناسان تربيتي معتقدند كه اين نيرو از منبع اعتقاد ديني نشأت مي گيرد.

هنري لنك بعد از مطالعه بر روي بيش از ده هزار انسان افسرده مجرم و تبهكار مي گويد: اينك بخوبي اهميت اعتقاد ديني را در زندگي انسان درك مي كنم و از ميان تمامي آزمايشات اين نتيجه مهم را يافته ام كه «هر كس به دين و اعتقاد ديني گردن نهد يا با عبادت كده اي در ارتباط باشد از شخصيت والاتري برخوردار است و در مقايسه با آن كس كه ايماني ندارد و با عبادتي در تماس نيست، كرامت خاصي دارد.

يك مركز بهداشتي رواني در دانشگاه سنت لوئي آمريكا در كتابي تحت عنوان «عوامل فراموش شده در بهداشت رواني» مي نويسد: كساني كه هفته اي يك روز به كليسا مي روند از مشكلات رواني كمتري برخوردارند.

كندي مي گويد: آمريكا آينده دردناكي پيدا خواهد كرد چرا كه جوانان غرق شهوتند و ديگر حاضر نيستند وظايفي را كه به آنان محول مي گردد بخوبي انجام دهند.

استاد مطهري نيز در موارد متعدد اين نياز دروني و رواني را متذكر شده اند.



[ صفحه 307]