انسان در جهات مختلف موجودي محدود است، يعني توان و علم و قدرت و حال او محدود است ولي حوادث غيرقابل پيش بيني نامحدودند، تنها چيزي كه اين انسان محدود را در مقابل هزاران حادثه بيمه مي كند توكل و استمداد از خداست و نماز ريسمان محكم خدا براي تحقق اين استعداد و استعانت است «و استعينوا بالصبر و الصلوة». و در حديث مي خوانيم: هر گاه براي رسول خدا (ص) و حضرت علي (ع) انواع فشارها و ناملايمات پيش مي آمد به نماز پناه مي بردند. در زندگي بوعلي سينا هم مي خوانيم هر گاه براي حل يك مسأله دشوار خود را در بن بست مي ديد، دو ركعت نماز مي خواند. هر يك از امامان ما نماز مخصوصي داشته اند و حتي سلمان و جعفر طيار نيز نماز مخصوص داشته اند.

همان گونه كه كودك هر گاه دست خود را در دست قوي پدرش بگذارد احساس قدرت مي كند، مؤمنان همين كه از طريق نماز روح خود را به معراج مي فرستند و با خدا و نام او پيوند پيدا مي كنند، احساس عزت و قدرت مي كنند.