عبادت و عبوديت جايگاه رفيعي در زندگي انسان و تعالي وي ايفا مي كند، كارهايي كه ما انجام مي دهيم اگر براي رضاي خدا باشد عبادت است گر چه براي رفع نيازهاي خود و جامعه باشد، مانند كسب و كار، تحصيل علم، ازدواج، خدمت به مردم و... و آنچه يك امر را عبادت مي كند آن است كه به انگيزه اي مقدس انجام شود كه به تعبير قرآن رنگ خدايي (صبغه ي الهي) داشته باشد. [1] .

اما نماز در واقع مسيري است كه انسان از خلق به سوي خالق سير مي كند، اين امر اساسا قطع نظر از هر فايده و اثري كه داشته باشد خودش يكي از نيازهاي روحي بشر است، انجام ندادن آن، در روح بشر ايجاد عدم تعادل مي كند، در دل انسان جاي خيلي از چيزها هست، هر احتياجي كه برآورده نشود، روح انسان را مضطرب و نامتعادل مي كند.

استاد مطهري مي فرمايد: عشق دو نوع است؛ عشق هاي جسماني كه مبدأ جسماني دارد و عشق هاي روحاني كه ابتداي روحاني دارد، مسأله عشق خصوصا وقتي با پرسش و نماز توأم مي شود به مرحله پرستش مي رسد. [2] .

نماز قطع نظر از هر چيزي، طبيب سرخانه است؛ يعني اگر ورزش براي سلامتي مفيد است، اگر آب تصفيه شده براي هر خانه اي لازم است، اگر هواي پاك براي هر كس لازم است، نماز هم براي سلامتي روح انسان لازم است. ما مي دانيم كه اگر انسان در شبانه روز ساعتي از وقت خودش را به راز و نياز با پروردگار اختصاص دهد، چقدر روحش پاك مي شود و عنصرهاي روحي موذي به وسيله يك نماز از روح انسان بيرون مي رود. [3] .