در انديشه ديني، عالم هستي و طبيعت به عنوان كتابي سرشار از اسرار الهي معرفي گرديده است كه به خواست و اراده مؤلفي قادر، عالم و حكيم تأليف و تنظيم شده است. اين كتاب داراي ويژگي هاي خاص خود مي باشد كه از آن جمله مي توان از قانونمندي، هدفداري، هدايت، زيبايي، هماهنگي،



[ صفحه 244]



انسجام و محاسبه پذيري نام برد.

البته بايد توجه داشت كه در انديشه ديني، عالم طبيعت، تنها يك مرتبه از سلسله مراتب وجود است كه سير سالك از آن آغاز مي شود ولي به آن پايان نمي يابد. [1] .

در قرآن كريم متجاوز از 750 آيه وجود دارد كه در آنها به طور مستقيم يا غيرمستقيم به بررسي پديده هاي طبيعي و اهميت مطالعه عميق آنها و آيت بودن آنها بر علم، قدرت و حكمت الهي تأكيد شده است. از ديدگاه قرآن، طبيعت منبع سرشار و زاينده اي براي مطالعه، شناخت و بررسي بوده و انسان متفكر بايد هر چه بهتر و بيشتر بدان نگريسته و جمال دلرباي الهي را در اين آينه صاف و بي غبار مشاهده كند. قرآن به هنگام بيان ظرافت ها و لطافت ها و قوانين پيچيده طبيعي حاكم بر پديده هاي هستي، همواره بر اين نكته تأكيد مي نمايد كه تمام اين زيبايي ها ناشي از علم و قدرت و وجود خالقي حكيم، عليم و قدير است و در واقع طبيعت شناسي قرآن جهت دار بوده و صرفا براي آموزش خشك و بي روح قوانين حاكم بر باد، باران، كوه ها و درياها و ديگر موارد بيان نشده است.

اصرار قرآن بر اين است كه طبيعت شناسي بايد صبغه و روح آيت شناسي به خود گرفته و به منزله تصويري در آينه باشد كه ما را به صاحب تصوير هدايت كند. [2] .