در اينجا منظور نگارنده از طرح مسائل بعضا آشنا، و به طور اجمال، اشاره به اين مهم است كه با اختيار كردن ديدي عارفانه نسبت به هستي و پيرامون خود به ويژه روح و روان و مقام انسانها، بتوانيم به وراي آموزه هاي مرسوم- چه در فقه و چه در عرفان- نگاه كنيم، و به نوعي از حكمت و آداب معنوي كه در فرهنگ اجتماعي ما سابقه اي درخشان داشته است، رجوع نماييم. از سويي بديهي است كه منظور، دستيابي به جنبه هاي انحصاري عرفان نخواهد بود، زيرا در اين مجال تنها تذكر



[ صفحه 231]



صلاحيتهاي نهفته در هر فرد، و گشودن بابي كه عليه محدوديتهاي ظاهري اقدامي مثبت انجام دهد، منظور نظر است.