نمي توان هر نوع عمل عبادي را مطلوب واقع دانست، گرچه صبغه ي ظاهري آن بسيار هم پررنگ باشد. بر اين قياس بسياري از آثار تاريخ هنر را نمي توان به صرف اختيار كردن شمايل مذهبي، به طور كامل در ذيل هنر ديني جاي داد. «نمي توانيم اين دو هنر را كه در تاريخ اسلام و مسيحيت متحقق مي شوند عين و مظهر تام و تمام حقيقتي بدانيم كه حضرت محمد (صلي الله عليه و آله و سلم) و حضرت عيسي (عليه السلام) مظهر آن بودند، اما آنچه لازم به تذكر است قرب اين هنرها به حقيقت محمدي و عيسوي و از آنجا قرب به حقيقتي است كه مقام ذات انسان و ظهور حق به اسماء جمالي است [1] .