«هنر به معناي اصيل لفظ با بصيرت همراه است. و آنگاه كه انسان از ابصار و چشم ظاهر به بصيرت و چشم باطن سير كند، مظاهر اين عالم به ديدار يار ديدن تعبير مي شود و هنرمند به مقامي مي رسد كه به معناي وجه الهي در كلمات قرآني آمده است: «و يبقي وجه ربك ذوالجلال والاكرام» [1] .

هنر در اين معني ابداع وجه الهي است، و مشاهده ي ديدار و حضور و سير و سلوك عارفانه و مسبوق به خوف اجلال الهي خواهد بود [2] .»