«يك حقيقت، حقيقت حضوري است و حقيقت ديگر حقيقت حصولي است. در مرتبه حضور، نظر و عمل عين هم هستند؛ شاعري كه شعر مي گويد، در موقع گفتن شعر، نظر و عملش يكي است و بر هم تطبيق مي كند؛ به عبارت ديگر قول و عمل و فكر او يكي مي شود. در تفكر حصولي مرتبه ي معاش و دورانديشي حسابگرانه مطرح است. به هر حال در هر مرتبه اي از تفكر حضوري و حصولي، وجود و حقيقت براي آدمي متجلي است و او با تفكر و پرسش از حقيقت به معرفت دست مي يابد [1] .»