چالشهاي پيش روي دانشجويان و مسئولان در حوزه هاي مختلف اجتماعي خارج از محيط دانشگاه، اندك نيستند؛ اما مي توان مهم ترين آنها را به شرح ذيل در نظر گرفت، و تمهيداتي براي كاهش و يا رفع اين موانع انديشيد.

- رو به رو شدن افراد با محيط بيرون، خانواده و دوستان كه به موازين مذهبي اهميت نمي دهند.



[ صفحه 138]



بنابراين اگر علاقه اي در خود دانشجو باشد بر اثر برخورد با كنش هاي متفاوت حوزه هاي مختلف، به رفتاري منفعلانه و متضاد تبديل مي شود.

- اجرا نكردن دقيق احكام و مسائل عملي در محيط خارجي، و بسنده نمودن مسئولان ديگر نهادهاي ديني به مطالب تكراري و مرسوم؛ كه البته مورد انتقاد جوانان است. در مواردي نيز پياده كردن آموزش احكام اصلي و فرعي نماز، كه جوانان در دانشگاه ياد گرفته اند، در محيط بيرون با موانعي اجرايي روبرو مي شود. (اين مورد بيشتر در برخورد با اشخاص ميانه و كهن سال مشاهده شده است. و به هر حال اين بازخورد موجب كاهش توانايي جوانان و دروني نشدن ارزشهاي فراگرفته شده مي گردد.)

- تغيير ديدگاههاي عمومي نسبت به نهادهاي ديني، و افراد وابسته به آنها. (بسيج، روحانيون، و...)

- نبودن فعاليتهاي مستمر و هميشگي در مراكز دانشگاهي كوچكتر.

- نبود ارتباط و حمايت ستاد اقامه ي نماز از تشكلهاي دانشجويي (به ويژه اقام الصلوه) و عدم ارائه ي آموزش و اطلاع رساني در امر نماز.

- آشنا نبودن دانشجويان با ستاد اقامه ي نماز و اهداف و فعاليتهاي آن.

- در جاي خود به عنوان يك عارضه ي شايع در هر دو محيط داخلي و خارجي، نحوه تلقي مسئولان اجرايي از مقوله دين و نحوه ي آمريت آنان نيز از عوامل مهم در واپس گرايي دانشجويان است. نوع برخوردها و دعوت به انجام فرايض ديني، كه بدون ظرافت انديشي و ناشي از عدم مطالعه در گستره ي مذهب است، و اين يك به نوبه ي خود حاكي از عدم علاقه به وارستگي و آزادمنشي تعبير مي شود، براي جوانان نمي تواند مبين جهان شمولي آموزه هاي اسلام در اين عصر و فضاي خاص ارتباطات باشد. آن هم در حالي كه صاحبنظران و دانش آموختگان علوم حوزوي و دانشگاهي متفق القولند كه «هيچ نوع فعاليت اجتماعي يا مجموعه نهادهاي اجتماعي نيست كه مانند فعاليت و نهاد مذهبي اين همه تنوع و تفاوت داشته باشد [1] .»



[ صفحه 139]