براي يافتن پاسخ هايي مبني بر علل عدم مشاركت دانشجويان در امور مذهبي، يكي از فرضيه هاي پيش روي ما مي تواند اين باشد كه جوانان صرفا در فضاي دانشگاه كمتر رغبت به مشاركت در اعمال عبادي دارند. بنابراين بايد ابتدا به آسيب شناسي محيط داخلي دانشگاه پرداخت. پرسشي ابتدايي كه براي ما مطرح مي شود اين است كه آيا دانشجويان عموما در رفتار و نحوه ي حضور خود در فعاليتهاي آموزشي بي رغبت و سهل انگار هستند، يا فقط در امور مذهبي و اقامه ي نماز چنين پديده اي وجود دارد؟

شيوه ي مرسوم از سوي مسئولان اين است كه بي عزمي دانشجو و پائين دانستن سطح اعتقادات ديني او باعث عدم مشاركت در مناسك ديني تلقي مي شود. اما اين نظريه احتياج به پژوهشي منصفانه و يا در صورت امكان بحثي آزاد بين دانشجويان و مسئولان دارد.

وليكن از مجموع داده ها مي توان گفت هر دو طيف عمده ي محيط داخلي دانشگاه در اين امر قصور دارند.