مردي خدمت پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله و سلم) رسيد، حضرت از او پرسيد چه مي خواهي؟ در جواب گفت: بهشت! حضرت تأملي كردند و سپس فرمودند:

«يا عبدالله اعنا بطول السجود» [1] .

يعني: «اي بنده خدا ياري ده ما را (در رساندن به اين خواسته) از طريق سجده هاي طولاني.» [2] .

علي (عليه السلام) مي فرمايند: اقرب ما يكون العبد من الله اذا سجد؛ [3] .

نزديكترين چيزي كه بنده را به خدا نزديك مي كند سجده است.

در روايات داريم كه سجده طولاني، دشمن شكن است.

امام صادق (عليه السلام) مي فرمايند:

ان العبد اذا احال السجود حيث لا يراه احد، قال الشيطان واويلاه اطاعوا و عصيت و سجدوا و ابيت؛ [4] .

«به درستي انسان هنگامي كه سجده را طولاني كرد فرياد شيطان بلند مي شود كه واي بر من! آنها



[ صفحه 128]



اطاعت خدا كردند و من عصيان كردم، آنان سجده كردند و من نافرماني كردم.

به هر تقدير بهشت كانون انگيزه هاي الهي است و راه آن از سجده گاه مي گذرد.

علي (عليه السلام) مي فرمايند: «شغل من الجنة و النار امامه». [5] .

آن كه بهشت و دوزخ را پيش روي خود بيند، آسوده ننشيند.

براي رسيدن به بهشت جاويد، بايد به تلاش همه جانبه دست زد و لحظه اي آرام و آسوده ننشست.

در جاي ديگر مي فرمايند:

«بدانيد كه امروز رياضت است و فردا مسابقت، و خط پايان، دروازه ي بهشت برين است، و آن كه بدان نرسد در دوزخ جايگزين». [6] .

همچنين فرمودند:

«الا و ان اليوم المضمار و غدا السباق. و السبقة الجنة و الغاية النار». [7] .

«امروز مضمار (رياضت) است و فردا مسابقت، سبقه بهشت است، و دوزخ غايت.»

بنابراين بهشت چيزي نيست كه بتوان از آن صرف نظر كرد و چشم پوشي نمود. براي رسيدن به اين همه عظمت ها، بايد در سجده گاه به تمرين مداوم دست زد و با آمادگي كامل به استقبال بهشت شتافت.

اگر در آيات و روايات دقيق شويم، ره آورد سجده فراوان است، ولي به علت اختصار از تفصيل آن صرف نظر مي نمائيم.

اميد است روح سجده هاي واقعي در ما دميده شود و بتوانيم با سجده هاي طولاني و معنادار، به زندگي خود طراوات و شادابي ببخشيم.