قاعده بزرگ و آرم الهي

امام خميني (رحمة الله عليه) در وصيت نامه الهي سياسي فرمودند:

«با دلي آرام و قلبي مطمئن و روحي شاد و ضميري اميدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوي جايگاه ابدي سفر مي كنم.» [1] .

اين سخن، قاعده بزرگ زندگي عارفان واقعي است و براي رسيدن به قله بلند انسانيت، اين سخن آشنايي امام خميني (ره)، معيار و محك زيبايي است كه انسان هاي موحد عموما و شيعيان خصوصا، خود را در معرض امتحان الهي ببينند و اعمال خود را مورد سنجش قرار دهند.

بهترين راه آزمايش و امتحان اين است كه: هر كس، پيش وجدان خويش، ببيند به اين آرامش و اطمينان قلبي رسيده است يا خير؟ اگر نرسيده چه بايد بكند؟

گويي از كوچه ميخانه گذر كرده مسيح، كه به درگاه خداوند بلند آوا شد. [2] .

سجده گاه، نردبان صعود است به سوي انسانيت. براي دست يازيدن به اين آمادگي و آوازه بلند، بايد از قرارگاه و بندرگاه «سجده گاه» گذر كرد.

تا زماني كه در سجده گاه، به تمرين آرامش الهي دست نزند، آمادگي و به دنبال آن آوازه آرماني بدست نخواهد آمد.

راه تمام آرمان ها و ارزش ها، از سجده گاه مي گذرد.

اگر فردي بخواهد به اين قاعده بزرگ و «آرم الهي» دسترسي پيدا كند و با آرامش خاطر بگويد:

«با دلي آرام و قلبي مطمئن... سفر مي كنم»، بايد همه آرمان ها و ارزش ها را در سجده گاه كاربردي



[ صفحه 127]



سازد و از بندرگاه آن عبور دهد.

«فاما من ثقلت موازينه فهو في عيشة راضية». [3] .

«اما كسي كه (در آن روز) ترازوهاي اعمالش سنگين است، در يك زندگي خشنود كننده خواهد بود.»

آخرت روز حساب و ظهور اعمال است. كشته هاي دنيا، در آن روز آشكار و برداشت گشته و سپس در ترازوي اعمال وزن خواهد گشت.

به هر تقدير دست يازيدن به چنين آمادگي و آرامش، هنري است قدسي كه راه آن را در سجده گاه بايد جستجو كرد، كما اينكه امام خميني (ره) چنين كرد.