علي (عليه السلام) مي فرمايند: فالله فالله في عاجل البغي،...»

«پس خدا را! خدا را! بپرهيزيد از سركشي در اين جهان و بترسيد از كيفر ناخوشايند ستم در آن جهان، و پايان زشت خودبيني كه دامي است نهاده ي شيطان. دامي بزرگ و فريفتني سترگ. بر دل مردان راه يابد، چون زهر كشنده كه در اندام ها شتابد. هيچگاه از كار باز نماند، و به خطا كس را از مكر خود نرهاند. نه دانشمندي را به خاطر دانش و نه مستمندي را در فرسودگي پوشش؛ و خدا بندگان با ايمان خود را از اين آسيب بر كنار مي دارد، با نمازها و زكات ها و روزه گرفتن هاي دشوار، در روزهايي كه واجب است تا اندام هاشان بيارمد با اين كار، و ديده هاشان خاشع شود و جان هاشان خوار و سبك ساختن دل هاي آنان، و بردن خودبيني از ايشان، به فروتني كه در عبادت هاست: از چهره هاي شاداب را به تواضع بر خاك سودن، و با چسبانيدن اندام هاي پاكيزه بر زمين خويش را نمودن، و رسيدن شكم ها به پشت به فروتني و خواري به خاطر روزه داري و آنچه در زكات است از دادن بهره هاي زمين و جز آن، به مستمندان و بيچارگان. بدانچه در اين كارهاست بنگريد:

از سركوبي جوانه هاي نازش و بازداشتن نهال هاي خودپسندي از رويش.» [1] .

اولين جنگ در تاريخ، جنگ كبر و خودپسندي بود با سجده در مقابل آدم.



«شيطان كه رانده گشت بجز يك خطا نكرد

او خود را براي سجده آدم رضا نكرد



شيطان هزار مرتبه بهتر ز بي نماز

او سجده را بر آدم و آن بر خدا نكرد. [2] .





[ صفحه 126]





اين سخن پايان ندارد هين بتاز

سوي آن دو يار پاك پاك باز [3] .