سجده، يك نوع مسافرت معنوي است كه دست آورد فراواني را به همراه خواهد آورد. يكي از دست آوردهاي بزرگ اين ره آورد «آرامش آرماني» است كه در سايه اين آرامش بزرگ، انسان به «اسري» الهي دست خواهد يافت.

آرامش زيبا و با معنا، همان آرامش شب.

واليل اذا سجي.

سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گيرد. [1] .

سوگند به آرامش بزرگ و آرامش آرماني. زماني كه گستره ي آن، تمام هستي را فرا گرفته است و همانند خورشيد پرتوافشاني مي كند. سجده همسان شب، آرام بخش و آرامش آفرين است و در واقع سجده گاه، گهواره اي است كه در آن بندگان الهي به آرامش جان دست مي يابند.

«الا بذكر الله تطمئن القلوب» [2] .

اگر اين آرامش بزرگ، در زندگي فردي و اجتماعي بدست آيد؛ جامعه انساني به جامعه ديني، سپس به جامعه آرماني آرام دست خواهد يافت.

علي (ع) مي فرمايند:

«الهي و ربي من لي غيرك».

«خدايا پروردگار من! به غير از تو كه را دارم؟!» [3] .

خيلي ها خيال مي كنند آرامش دارند، در صورتي كه ناآرامي و آلودگي هاي پنهان، در درونشان موج مي زند. منتها «بي خبري محض» بر آن پرده پوشانده است.

اگر تمام انسان هاي جهان به تشويق و تمجيد فردي اقدام نمايند،



[ صفحه 120]



اگر تمام انسان ها، جلوي فردي زانوي شاگردي به زمين بزنند،

اگر همه بشريت پشت سر فردي اقتدا نمايند،

اگر كل جهان را به فردي، هديه بدهند،

اگر قدرت جهاني را به فردي بسپارند،

اگر در تمام عمر، زندگي شخصي، در «سمور» سپري گردد،

اگر اسمش بر تابلوهاي طلايي نگاشته گردد،

اگر نامش در كتاب هاي آسماني ثبت گردد،

اگر تاريخ جهاني، به نام فردي ثبت و ضبط گردد،

اگر جايزه جهاني به وي اختصاص يابد،

اگر او را براي تفريح در شهر به شهر جهان بگردانند،

اگر بتواند با دو بال مصنوعي بر تمام كرات، كره ماه و كيهان جهاني گشت زند،

اگر تمام حركات و سكنات زندگي وي حتي نفس كشيدن هاي وي جهت يادبود به فيلم كشيده شود و عكسبرداري گردد،

و اگر...، ذره اي از آن آرامش آرماني بدست نخواهد آمد و غير از خدا كسي نمي تواند تكيه گاه و پناهگاه انسان باشد.

غير از خدا چه كسي مي تواند ستار العيوب باشد؟!

كدام پدر؟ كدام جد؟

كدام مادر؟ كدام فرزند؟

كدام برادر و خواهر؟

كدام معلم و دوست؟

كدام همسايه و همشهري؟

كدام بيگانه؟!!

چند بار و چه مدت؟

كدام خلاف آدم را پرده پوشي مي كنند؟



[ صفحه 121]



غير از خدا احدي نمي تواند رازدار انسان باشد و در تمام امور زندگي، فرد مطمئني براي انسان محسوب گردد.

پس بياييم مشكل خودمان را با خدايمان حل كنيم و با بازگشت به خدا، به آرامش آرماني دست يابيم و براي بيمه كردن جان خويش به اقدام بزرگ دست زنيم و قيام بزرگي را كردن از درون آغاز نمائيم.

بايد زندگي را دوباره آغاز كرد.

وارد مرحله جديدي از زندگي شد.

به زندگي لبخند زد و به دنبال آن، به زندگي

معنا بخشيد و چگونه زيستن و چگونه ماندن

و چگونه مردن آموخت و سپس:

«با دلي آرام و قلبي مطمئن و روحي شاد و ضميري اميدوار به فضل خدا... به سوي جايگاه ابدي سفر» [4] كرد.

اين است آرامش آرماني و اسري بزرگ.