اگر خواندن نماز را يك رفتار مطلوب بدانيم، بيان حالاتي از نماز بزرگان، بيان لحظاتي از نماز الگوهاي بزرگ موجب همانندسازي تدريجي متربي با الگوها خواهد شد. دراين مورد، معرفي حالات ويژه اي از بزرگان و الگوها كه شنيدن آن موجب آرامش مي گردد، كاري پرثمر و صواب است كه متاسفانه در اين زمينه فعاليت كمي صورت پذيرفته است. البته نبايستي فراموش شود ضمن آنكه حالتهاي ويژه بزرگان و الگوها در خواندن نماز و نيايش آنان را نقل مي كنيم، بايستي براي ايجاد پيوند عاطفي نيز سعي نماييم. چرا كه پيوند عاطفي بين سرمشق گيرنده و سرمش، شرط اصلي و لازم براي همانند سازي مي باشد.

در مجموع بايد گفت، اسوه اصل است براي «شدن» [1] با بكارگيري اين اصل مي توان صفات برجسته ي نمازگزاران واقعي (الگوها) را به تدريج در فرزندان دروني كرد. هرگاه كودك از مربي خود حالات و صفاتي را بشنود كه موجب خرسندي و رضامندي خاطر او را فراهم مي كنند، به تدريج با الگو پيوند قلبي برقرار مي كند و در نتيجه بطور ناخودآگاه خود را همانند الگو سازمان مي دهد. هر چقدر اين الگوها والاتر و ارزشمندتر باشند، الگوپذير به افقهاي بالاتري از رشد روحي و رواني دست مي يابد. در مقابل، ارائه الگوهاي نازل و كم ارزش، فرد را با الگوهايي همانند مي سازد كه ارزش او را بجاي تعالي، كاهش مي دهند و به تدريج آدمي را به سراشيبي سقوط مي برند.

براي ساختن روح بزرگ بايد كودك و نوجوان را با صاحبان روح هاي بزرگ آشنا نمود و آنان را با بزرگان پيوند داد تا به تدريج همانند آنان شوند.



[ صفحه 25]