تربيت در لغت از «رب ولده و الصبي يربه رباه» گرفته شده است. [1] در اين معنا، تربيت، مراقبت و رسيدگي كردن طفل براي رساندن او به سن بلوغ است. مربي، كودك را به لحاظ جسماني و رواني مورد مراقبت قرار مي دهد تا كودك در



[ صفحه 15]



مسير تحول، واجد ويژگيهاي رواني - ذهني و خصوصيات جسماني مورد نظر بشود. در معناي روان شناختي، تربيت، شكوفا كردن و به ظهور رساندن استعدادها بالقوه فرد در مسير تحول رواني - ذهني او به شمار مي رود. در اين تبيين، فرد داراي يكسري توانشهاي زيستي و رواني است كه از وارثت و محيط بدست آورده است. فرد در طي تحول، توسط پرورش و تربيت، اين توانشها را به منصه ظهور مي رساند. به عبارت ديگر تربيت عامل شكوفايي زيستي و روان در فرد محسوب مي شود.