حمد مخلوقات در عرش و زمين

منحصر باشد به رب العالمين



اي ثنا گويت تمام ذره ها

در دل دريا و عمق دره ها



دوخته آن لب كه نامي جز تو را

بر زبان راند به هنگام ثنا



مرده بادا شعله ي آن كلبه اي

كاندر آن نبود نواي ندبه اي



مرغ و ماهي در زمين و آسمان

جمله در حمد تواند اي مهربان



حمد حق را همچو آن «پير فقيد»

از زبان شاخه ها بايد شنيد



بهر تسبيح تو لب وا مي شود

غنچه گفتن شكوفا مي شود



طبع، شاعر مي شود در نيمه شب

آبشار شعر مي ريزد ز لب



طفلك گفتار برخيزد ز جا

بلكه ره يابد بدان بي انتها



ليك آنجايي كه كوهي كاه نيست

طفل نو پاي سخن را راه نيست