سه ماه رجب، شعبان و رمضان را به طور متوالي روزه مي گرفت و در قنوت نمازهاي نافله به طور مكرر اين شعر حافظ را مي خواند:



ما را ز جام باده ي گلگون خراب كن

ز آن پيشتر كه عالم فاني شود خراب



«حافظ»

او در كتابش «اسرار الصلوة» مي نويسد:

«... خدا را شاهد مي گيرم كه من از شب زنده داران كسي را مي شناسم كه به هنگام سحر صداي فرشته اي كه او را بيدار مي كند، مي شنود؛ فرشته با لفظ «آقا» به او خطاب مي كند و آن شخص با اين سخن بيدار مي شود و به نماز شب مي ايستد.» [1] .