من از همان روزها كه به تحصيل مقدمات اشتغال داشته ام، نام محدث قمي را زياد و توأم با تجليل مي شنيدم. وقتي كه براي تحصيل به مشهد مشرف شدم، ديدار ايشان را بسيار مغتنم مي شمردم. چند سالي كه با اين دانشمند با ايمان معاشرت داشتم و از نزديك به مراتب علم و عمل، پارسايي و پرهيزكاري ايشان آشنا شدم روز به روز بر ارادتم مي افزود. در يكي از ماههاي رمضان با چند تن از دوستان، از ايشان خواهش كرديم كه در مسجد گوهرشاد اقامه ي نماز جماعت را بر معتقدان و علاقمندان منت نهند. با اصرار و پافشاري، اين خواهش پذيرفته شد و چند روز نماز ظهر و عصر در يكي از شبستانهاي آنجا اقامه شد روز به روز بر جمعيت اين جماعت افزوده مي شد. هنوز به ده روز نرسيده بود كه اشخاص زيادي اطلاع يافتند و جمعيت فوق العاده شد.

يك روز پس از پايان نماز ظهر، به من كه نزديك ايشان بودم گفتند: امروز شما نماز عصر را بخوانيد، پس از آن رفتند و ديگر آن سال را براي نماز جماعت نيامدند. تا اينكه در فرصتي از ايشان دليل اين كار و علت



[ صفحه 73]



ترك پيشنمازي پرسيده شده گفتند:

حقيقت اين است كه آن روز، در ركوع ركعت چهارم متوجه شدم كه صداي اقتدا كنندگان كه پشت سرم پي درپي مي گويند: «يا الله، يا الله، ان الله مع الصابرين» از محلي بسيار دور به گوش مي رسيد. اين توجه مرا به زياد بودن جمعيت متوجه كرد و در من نشاط و شادي توليد كرد و خلاصه خوشم آمد كه جمعيت اين اندازه زياد است. بنابراين من براي پيشنمازي لياقت ندارم!! [1] .