حسن كه كودكي زرنگ و باهوش بود از اينكه قرآن را فراگرفته، بسيار خوشحال به نظر مي رسيد و از انس با قرآن و تلاوت آن لذت مي برد. بعضي از دوستان حسن كه همراهش به مكتب خانه مي رفتند و مانند او موفق نشده بودند قرآن را ياد بگيرند ناراحت بودند و به موقعيت ممتاز



[ صفحه 66]



حسن و استعداد سرشارش غبطه مي خوردند. اما فرزند شيخ سديدالدين با برخورد متين و فروتني در برابر هم سن و سالان خود - كه حاكي از اصلاح و تربيت او بود - به آنان دلداري مي داد و با زبان كودكانه نصيحت مي نمود كه شما نيز با تلاش و پشتكار به زودي خواندن قرآن را بهتر از من، ياد خواهيد گرفت.

حسن، با دوستانش هر روز صبح تا ظهر (به جز روزهاي جمعه) به مكتبخانه مي رفت و بعدازظهرها ساعتي را با رفقايش بازي مي كرد. آنها در فصل گرما، بعضي از روزها به طرف رودخانه ي فرات مي رفتند و در ساحل رودخانه شنا مي كردند. او در ميان بازيها و ورزشها به «شنا» علاقه ي زيادي داشت.

عصرها پيش از غروب آفتاب به خانه برمي گشت و با اينكه خردسال بود و هنوز نماز بر او واجب نبود هنگامي كه پدرش شيخ سديدالدين نماز مي خواند، وضو مي گرفت و پشت سر پدر به نماز مي ايستاد. به خاطر علاقه ي زيادي كه به قرآن داشت و تازه تلاوت آن را آموخته بود هميشه پس از نماز عشاء كتاب خدا را قرائت مي كرد و شبها كه مي خواست بخوابد به پدر مي گفت كه مرا هم هنگام اذان صبح براي خواندن نماز و قرائت قرآن بيدار كن!

پدرش شيخ سديدالدين او را اندكي پس از اذان صبح بيدار مي كرد و او پس از خواندن نماز به تلاوت قرآن كريم مشغول مي شد. [1] .



[ صفحه 67]