آن روزها حوزه ي علميه ي نجف، بزرگترين حوزه ي تشيع بود، همچون ديرينه ي درخشانش، آسمانش آبي و روزهايش روشن و آفتابي بود، گنبد نور و گلدسته هاي هميشه سبز مولا عليه السلام جذابيتي بهتر و ملاحتي



[ صفحه 28]



دل انگيزتر داشت.

گوشه گوشه ي شهر پر از ستارگان فضيلت و تقوا بود. آنان كه طالب حق و جوياي علم و معرفت بودند پناه به شهر مولا عليه السلام آورده، از كنار و گوشه ي كشورهاي گوناگون و از شهرها و روستاهاي دور افتاده به آنجا روي آورده بودند.

شهر با وجود طلبه هاي جوان و با نشاط، حال و هوايي ديگر داشت، پيش از سپيده ي صبح تا پاسي از شب گذشته كوچه پس كوچه هاي شهر، پر از دانشور و دانشجو بود، جنب و جوش جوانمردان و جواناني كه كتاب در دست گذرهاي منتهي به حرم مطهر را پيش رو داشتند حديث حيات را حكايت و تداوم رشد و زندگاني را روايت مي كرد.

خيلي از خوبان را رسم هر روزه چنين بود كه روز را با زيارت مولا عليه السلام و درس و بحثها را پس از طواف مرقد اميرالمؤمنين عليه السلام آغاز كنند و دسته اي ديگر از دانشوران را عادت اين بود كه هنگام عصر - پيش يا پس از نماز مغرب و عشاء، مراد دل را در حرم مطهر دنبال كنند.

آنان كه پس از ظهرها توفيق حضور در حرم قدس مولا را داشتند هر از گاهي شاهد ماجراهاي شگفتي بودند. از آن ميان ماجرايي بود كه هر روز، وقت عصر تكرار مي شد و اين تكرار نه تنها از لطف آن نمي كاست بلكه شيفتگي زيارتگران بويژه دانشجويان را صد چندان مي ساخت.

ماجرا از اين قرار بود؛ فيلسوف بزرگ نجف و حكيم نامدار شيعه، اصولي پرآوازه ي حوزه، هر روز پس از ظهر در كنار ضريح منور مولا عليه السلام چندين ساعت را پيوسته در قيام بود و چنان كه ايستاده بود با شور و شوق زياد «زيارت عاشورا» را آن هم با صد سلام و صد لعن، مي خواند.

شگفت آورتر اينكه مدرس پير حوزه و متفكر ژرف انديش شيعي،



[ صفحه 29]



نماز زيارت را نيز هميشه «نماز جعفر طيار» مي خواند و از ميان همه نمازهاي مستحبي نماز جعفر طيار را برگزيده بود تا ديدار با حضرت يار را هر چه مي تواند استمرار بخشد و برپا سازد. آن كه هر عصر را تا غروب با نماز جعفر طيار و در حرم مقدس حيدر كرار سپري مي ساخت كسي جز آيت الله العظمي شيخ محمد حسين غروي اصفهاني نبود.

وي كه به غلط «كمپاني» شهرت يافت، عالمي رباني و عارفي كامل بود و چنان كه خود تخلص مي كرد متخلص به «مفتقر» و متخلق به اخلاق عارفان واصل بود.

آيت الله غروي قدس سره بسي بسيار از شبها كه پس از نماز مغرب و عشاء تا سحر در سجده بود.... [1] .