يكي از سالها، در شب 21 رمضان، شب قدر و احياء، در مسجد شيخ انصاري، در نجف اشرف مجلس بسيار باشكوهي ترتيب داده بودند و علماء و فضلاء و بازاريان و اقشار مردم در مسجد گرد آمده بودند شب از نيمه گذشته بود كه ايشان (آيت الله مدني) بالاي منبر رفت. با مواعظ حكيمانه و سخنان با حال و سوزش دلها را براي دعا و تضرع آماده ساخت. طبق مرسوم چراغها را خاموش كردند.

پس از آن كه هر كس در دايره ي خود، خلوتي را با حضرت دوست برگزيد و در سايه ي تاريكي شب مجلس حال و هوايي ديگر يافت، ايشان



[ صفحه 22]



سخني گفت كه مجلس را منقلب ساخت و دلها را تكان داد. فرمود:

«رفقا! شماها امشب آمده ايد از گناهانتان در پيشگاه خداوند تبارك و تعالي توبه كنيد، ولي من خدا را شاهد مي گيرم كه آمده ام از اعمال و عبادتهايم توبه كنم زيرا فكر مي كردم اين اعمالي كه انجام داده ام عبادت خداوند بوده است، اما حالا مي فهمم كه آنها توهين به ذات مقدس حق تعالي بود. امشب مي خواهم از آن عبادتها هم توبه كنم.» [1] .



كار پاكان را قياس از خود مگير

گرچه باشد در نوشتن شير شير



«حسنات الابرار سيئات المقربين»



عابدان از گناه توبه كنند

عارفان از عبادت، استغفار