نماز آيت الله خوانساري، حديث شگفتي دارد. نماز او رهايي روح بود از كالبد جسم، و چه زيبا بود...!، او حضور خدا را با همه وجود خود احساس مي كرد. نشاط حضور، در نمازش نمود چشمگيري داشت. در آيينه ي خلوت او حقيقت چهره مي گشود و در نمازش كه جرعه اي از چشمه ي حضور بود، دست از جان شسته تا بلنداي نماز پرواز مي كرد و اشكهاي اجابت، گونه هايش را خيس مي ساخت.

روزي از او درباره حالتهاي ويژه اش در نماز، مي پرسند و او در جواب مي گويد: «من در نماز كه مي ايستم مثل اين است كه با خدا شفاهي صحبت مي كنم و انگار رخ به رخ هستم.» [1] .