يكي از چيزهايي كه باعث تمركز مي شود، توجه به يك نقطه است. البته براي ما كه اول راه هستيم، اين گونه نيست. اما توجه به محل سجده در حال نماز، يكي از راه هاي تمركز است. راهكار ديگر اين كه



[ صفحه 34]



انسان در حال نماز چشم خود را نيمه باز نگه دارد.

در روايت ديگري آمده است:

لاحب للرجل المؤمن منكم اذا قام في صلاة فريضة أن يقبل بقلبه الي الله و لا يشغل قلبه بأمر الدنيا. فليس من عبد يقبل بقلبه في صلاته الي الله تعالي الا أقبل الله اليه بوجهه و أقبل بقلوب المؤمنين اليه بالمحبة بعد حب الله اياه؛ [1] .

همانا من دوست مي دارم از شما، مرد مؤمني را كه وقتي به نماز واجبي ايستاد، اقبال و توجه قلب او به سوي خداي تعالي باشد و قلبش را به كار دنيا مشغول نكند. نيست بنده اي كه در نمازش به سوي خدا توجه كند، مگر آن كه خداوند به سوي او اقبال كند و قلوب مؤمنان را متوجه او كند به محبت، بعد از آن كه خود خداوند او را دوست دارد.

وقتي شما به خداوند متعال اقبال يافتي او نيز به شما روي خواهد كرد.