آن چه بيان شد، درباره ي اهميت توجه به خداوند در حال نماز بود. چند روايت ديگر نيز نقل شده است كه نوع توجه را بيان مي كند و وارد جزئيات مي شود. ابي يعفور از امام صادق عليه السلام نقل مي كند كه حضرت فرمود:

يا عبدالله، اذا صليت صلاة فريضة فصلها لوقتها صلاة مودع



[ صفحه 33]



يخاف أن لا يعود اليها ثم اصرف ببصرك الي موضع سجودك فلو تعلم من عن يمينك و شمالك لأحسنت صلاتك و اعلم أنك بين يدي من يراك و لا تراه؛ [1] .

اي بنده ي خدا، وقتي مشغول نماز مي شوي، مثل كسي باش كه با نماز وداع مي كند و ترس آن دارد كه ديگر به آن نرسد، پس از آن چشمت را به موضع سجودت بدوز. پس اگر بداني چه كسي در راست و چپ توست - و تو را احاطه كرده، - نمازت را نيكو به جا مي آوري. بدان كه تو پيش روي كسي ايستادي كه او تو را مي بيند و تو او را نمي بيني.

در اين حديث شريف، امام، راوي را توجه داده اند كه تلاش كند تا دريابد تحت احاطه حضرت ذوالجلال است و توجه داشته باشد كه شايد اين آخرين فرصت براي اداي فريضه در برابر خداوند است.