براي آنكه حالت حضور در پيشگاه الهي حاصل شود، بايد از «باب الله» يعني امام زمان (عج) وارد شد. بايد در شبانه روز زماني را براي سخن گفتن با امام زمان خود اختصاص داد. البته هر گاه كه انسان مشكلات بيش تري پيدا مي كند، وقت كم تري مي گذارد. اما به هر حال، بايد وقت گذاشت تا آب حيات به گياه روحمان برسد تا مبادا خشك شود. در اين صورت، بعد از مدتي، انسان احساس مي كند كه گويا خود او در اين كار نقشي ندارد و امام دست او را گرفته است، از اين رو، برنامه ي او تغيير مي كند. چرا ما چنين نكنيم؟ آيا عاشق انسان عادي شدن، فايده اي دارد؟ او كه خود در راه مانده است و حال و روز ما را نمي فهمد، چگونه مي تواند دست ما را هم بگيرد. او هم فقيري مانند ماست. پايان اين دل بستگي هاي دنيوي چيست؟ بنابراين، بايد به كسي متصل شد كه در سختي و راحتي و پنهان و آشكار، با يك صدا، به ما توجه كند، به فريادمان برسد و مشكلات مان را حل كند. و او كسي نيست، جز امام عصر (عج) كه باب خداوند است. پس راه رسيدن به خدا و حضور در پيشگاه او، پيوستن به امام عليه السلام است.