در روايت شريفي كه از امام صادق عليه السلام نقل شده، چنين آمده است:

في التوراة مكتوب: يابن آدم، تفرغ لعبادتي أملأ قلبك لغني و لا أكلك الي طلبك و علي أن أسد فاقتك و أملأ قلبك خوفا مني. وان لا تفرغ لعبادتي أملأ قلبك شغلا بالدنيا ثم لا أسد فاقتك و أكلك الي طلبك؛ [1] .

در تورات نوشته شده است: اي پسر آدم، فارغ شو از براي عبادت من، تا پر كنم قلب تو را از بي نيازي و واگذار نكنم تو را به سوي طلب خويش، و بر من است



[ صفحه 17]



كه ببندم راه فقر تو را و پر كنم دل تو را از خوف خويش؛ و اگر فارغ نشوي براي عبادت من، پر كنم دل تو را از اشتغال به دنيا، پس از آن نبندم راه فقر تو را و واگذار كنم تو را به سوي طلبت.

«تفرغ لكذا»؛ به اين معناست كه تمام وقت خود را صرف آن كرد، به گونه اي كه به چيز ديگري اشتغال نورزيد. [2] .

بايد به عبادت دل داد و دل بسته ي آن شد. حضرت امام قدس سره در ذيل اين حديث مي فرمايد: خداوند به حضرت موسي عليه السلام فرمود: براي عبادت من فراغت پيدا كن؛ يعني به امر ديگري مشغول نشو. فراغتي را هم كه خواسته اند، فراغت قلب است؛ يعني دل انسان از توجه به غير خدا منصرف باشد و آن ها را در خود جاي ندهد.