در يكي از روزها در مسجد مدينه، هنگام نماز جماعت، حسن كه كودكي خردسال بود، منتظر ماند تا اينكه پيامبر به سجده رفت. او هم از فرصت استفاده كرد و روي دوش پيامبر سوار شد. پيامبر، چند بار ذكر سجده را تكرار كرد و سجده اش از هميشه خيلي طولاني تر شد. همين كه نماز تمام شد، بعضي از نمازگزاران كه از حال پيامبر نگران شده بودند، پيش او رفتند و علت طولاني شدن سجده آن روز را پرسيدند. پيامبر هم با مهرباني به آنها جواب داد.

- هنگام سجده، پسرم حسن برگردنم سوار شده بود و من نخواستم او را ناراحت كنم. آنقدر سجده را طول دادم تاخودش پايين بيايد. [1] .