گاه مشاهده مي شود برخي افراد به نقطه ي خاصي از مسجد دل مي بندند و گويا آنجا را ملك شخصي خويش مي شمارند. اينان حتي چنانچه كسي زودتر به مسجد بيايد و در آنجا بنشيند، احساس ناراحتي مي كنند و نارضايتي خود را آشكار مي نمايند.

در همين راستا گاه ديده مي شود برخي براي رسيدن به جاي مخصوص خود از ميان صف ها حركت مي كنند و فاصله اي طولاني را مي پيمايند. به طور طبيعي، اين كار موجب رنجش مؤمنان مي شود. هرگاه چنين رفتاري موجب اذيت و آزار مؤمنان باشد، حرام است. در غير اين صورت نيز روشي ناپسند و مغاير با سنت پيامبر و امامان عليهم السلام است. در روايتي از اميرالمؤمنين عليه السلام آمده است:

«پيامبر صلي الله عليه و آله هيچ مكاني را جاي مخصوص خود قرار نمي داد و مردم را از اين كار باز مي داشت. آن حضرت هرگاه بر گروهي وارد مي شد، تا همان جا كه ادامه ي



[ صفحه 121]



جميعت بود مي نشست و ديگران را هم به رعايت اين روش سفارش مي نمود.» [1] .