مستحب است انسان در صورت امكان با پاي پياده و همراه با وقار و آرامش به سوي مسجد برود. اين رفتار در حقيقت نوعي بزرگداشت و احترام نسبت به مسجد و صاحب آن است. از همين رو پيشوايان ما با آن كه امكان حج سواره برايشان فراهم بود، از سر تواضع و خاكساري در آستان دوست بارها با پاي پياده به حج مي رفتند.

بي گمان گام هاي متواضعانه اي كه به سوي مسجد برداشته مي شود، از هر كس كه باشد در دفتر الهي ثبت و ضبط مي گردد. جابر بن عبدالله گفته است: خانه هاي ما از مسجد پيامبر صلي الله عليه و آله دور بود؛ خواستيم خانه هايمان را بفروشيم و به مسجد نزديك شويم. پيامبر صلي الله عليه و آله ما را از اين كار بازداشت و فرمود: «در برابر هر گامي كه به سوي مسجد بر مي داريد، درجه اي در نزد خداوند داريد.» [1] .

بر پايه ي حديثي از پيامبر صلي الله عليه و آله هر گامي كه به سوي نماز برداشته مي شود، همچون صدقه اي است كه در راه خدا داده مي شود. [2] .

پياده روي به سوي مسجد، افزون بر فضيلت هايي اين چنين، روح عبادت و بندگي را در نهاد و جوهر انسان استوار مي كند و جان او را به زيور تواضع و خاكساري در آستان دوست مي آرايد.

همچنين ادب بندگي ايجاب مي كند انسان حتي اگر نتوانسته فاصله ي محل اقامت خود تا مسجد را پياده طي كند، دست كم به هنگام ورود به مسجد از سواره وارد شدن به خانه ي خدا خودداري كند و با حالت خشوع، سكينه و پرهيز از هر گونه تكبر



[ صفحه 117]



وارد مسجد شود.