مسجد، خانه ي خدا و جايگاه ذكر و دعا و عبادت و دل كندن از دنيا و



[ صفحه 113]



وابستگي هاي مادي است. سخن گفتن پيرامون امور دنيوي با اين مكان قدسي، مناسبتي ندارد. در حديثي از اميرالمؤمنين عليه السلام آمده است:

«در آخر الزمان مردمي پيدا مي شوند كه در مساجد جلسه ها بر پا مي كنند و پيرامون دنيا و دنيا دوستي سخن مي گويند. با چنين كساني همنشيني نكنيد؛ كه خداوند آنان را به خودشان واگذاشته و كاري به آنها ندارد.» [1] .

ما پيروان اميرالمؤمنين عليه السلام از هر گروه ديگري سزاوارتريم كه به سخنان آن حضرت عمل كنيم. متأسفانه برخي، مسجد را تا مرز خانه ي شخصي خود، بلكه پايين تر از آن تنزل مي دهند و از بلند كردن صدا و گفتگو پيرامون مسايل دنيوي و شوخي و خنده در مسجد باكي ندارند. بعضي پا را از اين فراتر نهاده، وسايل بازي و تفريح و سرگرمي به مسجد مي برند. اين كار به هيچ رو با قداست و عظمت مسجد سازگاري ندارد.

البته گفتگوهايي كه در مسجد درباره ي مصالح فردي و اجتماعي مسلمانان صورت مي گيرد، سخن گفتن پيرامون امور دنيوي نيست. مسجد با آن كه جايگاه عبادت است، مجمع عمومي مسلمانان و محل شور و رايزني پيرامون مسايل اجتماعي و سياسي نيز هست.