بلند سخن گفتن و بر زبان آوردن حرف هاي بيهوده و پوچ، تناسبي با مسجد ندارد. پيامبر صلي الله عليه و آله به صحابي بزرگ خويش ابوذر و در حقيقت به همه ي مسلمانان چنين سفارش كرد:

«عمارت و آبادي واقعي مسجد به آن است كه در آن جا صداها بلند نشود؛ گفت و گوهاي باطل و بيهوده و خريد و فروش در آن انجام نشود. اي ابوذر تا آنگاه كه در مسجد حضور داري از بيهوده گويي بپرهيز! اگر اين موارد را رعايت نكردي در روز قيامت كسي جز خودت را نكوهش مكن.» [1] .

همچنين در برخي روايات از قصه گويي در مسجد نهي شده است. اميرالمؤمنين عليه السلام شخصي را كه در مسجد قصه مي گفت از مسجد بيرون نمود. [2] .

البته ترديدي نيست كه آن قصه گو، قصه هاي غير سودمند و يا بر خلاف واقع مي گفته است؛ و گرنه قصه گفتن به خودي خود نكوهيده نيست؛ زيرا حتي قرآن مجيد نيز در بر دارنده ي موارد زيادي از داستان ها و سرگذشت عبرت آميز پيشينيان است و پيامبر صلي الله عليه و آله در مسجد آنها را براي مردم تشريح و تفسير مي نموده است.

استثنايي كه در مورد بلند كردن صدا وجود دارد، اذان گفتن است. پيامبر صلي الله عليه و آله بلال را فرمان مي داد تا بالاي ديوار مسجد برود و اذان را هر چه بلندتر بگويد. [3] .