به منظور احترام و عظمت مسجد از شعر سرودن و شعر خواني در آن نهي شده است. در حديثي آمده است كه پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود:

«به كسي كه در مسجد شعر مي خواند بگوييد: خداوند دندانهايت را بشكند؛ مسجد را براي قرآن خواندن ساخته اند.» [1] .

البته ترديدي نيست اشعاري كه از خواندن آن در مسجد اين گونه نهي شده، اشعار بي فايده يا مشتمل بر مطالب خلاف واقعيت، اشعار مبالغه آميز و يا اشعاري است كه در بردارنده ي سرزنش نابجاي ديگران باشد. اين گونه اشعار در ميان مردم عصر جاهليت و حتي در دوران پس از اسلام رايج بوده و پيشوايان دين از خواندن آن در مسجد نهي نموده اند.

بنابراين سرودن و خواندن اشعاري كه در بردارنده ي پند و اندرز و حكمت باشد و يا گوياي فضيلت ها و كمالات پيامبران و امامان و صالحان باشد نه تنها نكوهيده نيست؛ كه مطلوب و پسنديده است.

در مسجد پيامبر، شاعران مسلمان همچون حسان شعر مي سرودند. حتي گاه در حضور پيامبر صلي الله عليه و آله مسابقه ي شعر خواني برگزار مي شد. در روز فتح مكه پيامبر صلي الله عليه و آله در كعبه از بستگان و خويشان شاعري به نام قيس خواست تا برخي از اشعار او را برايش بخوانند. همان گونه كه فرزدق شاعر اهل بيت عليهم السلام نيز در مسجد الحرام، اشعاري بس زيبا در مدح و ستايش امام سجاد سرود و امام عليه السلام او را از شعر خواندن منع ننمود. نيز در لابه لاي بسياري از خطبه هاي اميرالمؤمنين عليه السلام - كه در مسجد ايراد



[ صفحه 112]



شده - گاه يك يا چند بيت از شعر شاعران، آمده است.