مناره در لغت به معناي جايگاه نور است. نام ديگر مناره، مأذنه يعني محل اذان گفتن است. به مناره گلدسته هم گفته مي شود. از روايات استفاده مي شود كه مساجد در زمان پيامبر صلي الله عليه و آله فاقد مناره و گلدسته بوده است. مؤذن مسجد پيامبر روي زمين، بالاي ديوار و گاه نيز بر پشت بام خانه اي نزديك به مسجد، اذان مي گفته است. گفته شده كه مناره در اصل مربوط به آتش پرستان بوده است. آنان در بالاي مناره آتش بر مي افروختند تا مردم آن را نظاره كنند و بپرستند. بعدها مسلمانان به



[ صفحه 91]



تقليد از آنان، مناره را براي اذان گفتن ساختند.

مي دانيم تنها با استناد به اين كه ساخت و ساز چيزي در زمان معصومان رايج نبوده، نمي توان آن را بدعت و ناپسند شمرد. ضمن اين كه در سخنان معصومان، اصل مناره، مورد نكوهش قرار نگرفته و تنها از بلند ساختن آن نهي شده است. در روايتي آمده است كه علي عليه السلام فرمان داد مناره ي بلندي را خراب كنند؛ آنگاه فرمود: مناره را بايد هم سطح با پشت بام مسجد ساخت. [1] .