هرگاه مكاني عنوان مسجد را يافت، هر مسلماني داراي هر مذهبي كه باشد مي تواند با رعايت موازين شرعي به آن جا وارد شود و به عبادت و كارهايي كه انجام آن در مسجد رواست، بپردازد. ايجاد مزاحمت براي ديگران در استفاده از مسجد براي كارهاي مشروع، جايز نيست.

به اعتقاد بسياري از فقيهان چنانچه باني از ابتدا قصد كند كه مسجد، مخصوص به گروه معيني باشد، هر چند وقف او صحيح است ولي آن مكان عنوان مسجد را پيدا نمي كند. بلكه برخي برآنند كه چنين وقفي به كلي باطل است.



[ صفحه 67]



البته نمازخانه هاي شخصي كه در خانه ها و يا مكان هاي عمومي ساخته مي شود، داراي حساب جداگانه اي است. انسان مي تواند بلكه مستحب است در خانه براي خود نمازخانه ي شخصي بسازد؛ همچنان كه صاحبان مكان هاي عمومي مانند غذاخوري ها و مسافرخانه ها مي توانند اطاقي را به نمازخانه اختصاص دهند و تنها به افراد معيني اجازه ي ورود به آن را بدهند. چنين مكان هايي عنوان مسجد را پيدا نمي كند. فضيلت هاي مسجد را دارا نيست و احكام مسجد نيز بر آن جاري نمي شود.

در بسياري از روايات، نسبت به ساختن اتاقي براي نماز در خانه توصيه شده است. در حديثي از امام صادق عليه السلام آمده است: اميرالمؤمنين عليه السلام در خانه ي خود اتاق متوسطي را براي نماز خواندن اختصاص داده بود. [1] همچنين امام صادق عليه السلام در نامه اي به يكي از ياران خويش نوشت: «دوست دارم در خانه ات اتاقي را به مسجد اختصاص دهي.» [2] .

فايده ي ساختن چنين مكاني در خانه، تمركز حواس در عبادت است. البته از چنين نمازخانه هايي بايد براي انجام نمازها و عبادت هاي مستحب بهره برداري شود. وجود چنين مكاني در خانه هرگز نبايد سبب شود خود را از فضيلت حضور در مسجد و نماز جماعت محروم نماييم.