سخن مشهور در ميان فقيهان اين است كه براي تحقق پيدا كردن عنوان مسجد براي مكاني، بر زبان آوردن الفاظ خاصي لازم است؛ مانند اين كه باني مسجد بگويد: «اين زمين را به قصد تقرب به خداوند براي مسجد بودن وقف نمودم.»

ولي بسياري از فقيهان برآنند كه بر زبان آوردن كلمات خاص لازم نيست؛ همين



[ صفحه 66]



قدر كه بنايي را با قصد قربت به عنوان مسجد بسازند و يك نفر با اذن باني در آن نماز بگزارد، آن مكان تبديل به مسجد مي شود و همه ي احكام و آثار مسجد بودن بر آن جاري مي گردد.

باني مسجد مي تواند در هنگام نيت كردن، تنها زمين آن را مسجد قرار دهد و نسبت به بنا و پشت بام آن چنين قصدي ننمايد. يا آن كه تنها پشت بام يا بخش هاي معيني از آن را مسجد قرار دهد. پس جاري شدن و يا عدم جريان احكام مسجد نسبت به بخش هاي مختلف كاملا به نيت و قصد باني و واقف، بستگي دارد.