مسجد، مجمع مسلمانان و تجليگاه وحدت آنهاست. كسي كه از مسجد گريزان است، گويا خود را از متن جامعه ي اسلامي كنار كشيده و انزوا و گوشه گيري را برگزيده است. طبيعي است مردم نسبت به چنين كسي اعتماد ديني و ايماني لازم را نداشته باشند؛ از توانايي ها و صفات نيكوي او بي خبر باشند و در نتيجه، نتوانند از او استفاده ي لازم را بنمايند. پس منزوي شدن، اثر طبيعي رويگرداني و گريز از مسجد است.

از سوي ديگر مسلمانان به فرمان پيامبر صلي الله عليه و آله نماز كسي را كه بدون عذر، از حضور در مسجد سرباز مي زند، نماز نمي دانند. [1] خداوند متعال نيز اراده نموده است تا نيكي و عدالت افراد گريزان از مسجد را در جامعه آشكار نكند. در حديثي از امام صادق عليه السلام آمده است:

«مساجد نسبت به آن دسته از همسايگان خود كه در مسجد حضور نمي يابند، به خداوند شكايت نمودند. خداوند به مساجد وحي نمود: به عزت و جلالم سوگند، يك ركعت نماز را هم از آنان نمي پذيرم و در ميان مردم، نيكي و عدالتي از آنان



[ صفحه 39]



آشكار نمي سازم. رحمتم چنين كساني را فرا نمي گيرد و در بهشت، همسايه ام نخواهند بود.» [2] .

از آنچه گذشت روشن مي شود كه منزوي شدن، اثر طبيعي رويگرداني از مسجد است. خداوند متعال نيز اراده نموده خير و نيكي و عدالت افراد گريزان از مسجد آشكار نشود. از اين رو چنين كساني با نوعي انزواي شديد و عدم موفقيت اجتماعي روبه رو خواهند شد.