مسجد، زيارتگاه انسان خداجوست؛ يعني جايگاهي است كه او در آنجا با عبادت خالصانه و پرحضور به گوهر گرانبهاي انس با خدا دست مي يابد و به بارگاه حق راه پيدا مي كند. خداوند، مساجد را اين گونه توصيف نموده است:

«خانه هاي من در زمين، مساجد است. اين خانه ها براي اهل آسمان مي درخشند؛ آن گونه كه ستارگان براي ساكنان زمين پرتو افكني مي كنند. خوشا به حال بنده اي كه در خانه ي خود وضو مي گيرد، آنگاه مرا در خانه ام زيارت كند. بي گمان زيارت شونده، زاير خود را بزرگ مي شمارد و او را مورد لطف قرار مي دهد. آنان



[ صفحه 20]



كه در تاريكي شب به سوي مساجد گام بر مي دارند، به نوري درخشان در روز قيامت، بشارتشان دهيد.» [1] .

اين حديث، ضمن ترسيم سيماي ملكوتي مسجد، كامروايي هاي بزرگ همدمان خانه ي خدا را نيز بازگو مي كند و بر حضور در مسجد براي انجام نماز صبح و شام تأكيد مي كند. زيرا خداوند افزون بر فضيلت هاي ديگر، آنان را كه در تاريكي شب به سوي مسجد مي شتابند، به نوري درخشان كه در پرتو آن تاريكي هاي قيامت را بپيمايند، بشارت داده است.