امام خميني ما را كمتر نصيحت مي كردند. از هفت سالگي در تربيت ديني دقت داشتند، يعني مي گفتند: «بچه ها از هفت سالگي نماز بخوانند. بچه را وادار به نماز كن، تا وقني نه ساله شدند، عادت كرده باشند.»

من به ايشان مي گفتم: «تربيت هاي ديگرشان با من، نمازشان با شما. شما بگو. من كه مي گويم گوش نمي كنند».

خودشان مقيد بودند و مي پرسيدند. اما همين كه بچه ها مي گفتند: «خواندم»، ايشان قبول مي كردند و كنجكاوي نمي كردند. به طور كلي بچه هاي من اخلاق و ايمان را از امام دارند، اما سليم بودن و سازگار بودن در زندگي با همسرانشان را از من دارند. [1] .



[ صفحه 144]