امام خميني عقيده داشتند كه پيش از رسيدن سن تكليف بايد كارهاي خوب و بد و مسائل شرعي را به بچه ها گفت، گاهي كه پسر هشت ساله ام را مي ديدند، مي گفتند: «نمازت را خوانده اي؟»

من مي گفتم: «آقا! او هنوز به سن تكليف نرسيده است.»

آقا مي گفتند: «بچه ها قبل از سن تكليف بايد رو به نماز بايستند تا



[ صفحه 143]



عادت كنند.» اما بعد از سن تكليف مگر كسي جرأت مي كرد بيدار باشد و نمازش را نخواند؟ امام نمي توانستند تحمل كنند كه مكلف نمازش را قضا كند. البته براي بچه ها پيش نيامده بود. هر وقت كه بچه ها را مي ديدند، مي پرسيدند: «نمازت را خوانده اي؟»

اگر نخوانده بود جا نمازشان را مي دادند و مي گفتند: «برو وضويت را بگير و بيا نمازت را بخوان.» بعد از نماز نصيحت مي كردند كه: «ببين كه اگر همين نماز را سر موقع مي خواندي، چقدر بهتر بود. خدا هم خوشش مي آيد». [1] .