امام حسن عليه السلام در دوران هفت سالگي، به مسجد مي رفت، و پاي منبر رسول خدا صلي الله عليه و آله مي نشست، و آنچه در مورد وحي، از آن حضرت مي شنيد، به منزل بازمي گشت و براي مادر خود فاطمه ي زهرا (س) نقل مي كرد (به اين ترتيب كه همچون يك خطيب، روي متكايي مي نشست، و سخنراني مي نمود، و در ضمن سخنراني آنچه را از پيامبر صلي الله عليه و آله فراگرفته بود، بيان مي كرد).

حضرت علي عليه السلام هرگاه وارد منزل مي شد و با فاطمه ي زهرا (س) سخن مي گفت، درمي يافت كه فاطمه (س) را آنچه از آيات قرآن نازل شده، اطلاع دارد.

از او پرسيد: «با اين كه شما در منزل هستيد، چگونه به آنچه كه پيامبر صلي الله عليه و آله در مسجد بيان كرده، آگاه هستي؟!»

فاطمه زهرا (س) جريان را به عرض رساند، كه اين آگاهي از ناحيه ي فرزندت حسن عليه السلام به من انتقال مي يابد.

روزي علي عليه السلام در خانه مخفي شد. حسن عليه السلام كه در مسجد، وحي الهي را شنيده بود، وارد منزل گرديد و طبق معمول، بر متكا نشست، تا به سخنراني بپردازد، ولي لكنت زبان پيدا كرد، حضرت زهرا (س)



[ صفحه 141]



تعجب نمود! حسن عليه السلام به مادر عرض كرد: «تعجب مكن، چرا كه شخص بزرگي سخن مرا مي شنود، و استماع او مرا از بيان مطلب بازداشته است.»

در اين هنگام علي عليه السلام از مخفي گاه خود خارج گرديد و فرزندش، حسن عليه السلام را بوسيد. [1] .