شكوه و عظمت صف هاي منسجم و فشرده ي نماز كه از اول آسايشگاه تا نزديك در، رسيده بود، از انتهاي صف ها بيشتر نمايان بود. و حركت هاي منظم و هماهنگ كه ابهتش دشمن را به لرزه مي انداخت، صميميت و يكدلي را بيشتر در قلب ها زنده مي كرد، گويا اين نماز، متجلي وحدت و يكپارچگي بود. آن شب من به عنوان نگهبان، كنار پنجره ايستاده بودم تا اگر سر و كله نگهبان عراقي پيدا شد، با رمز مخصوص، ديگران را باخبر كنم. اما آن قدر ركوع و سجود بچه ها زيبا و باصفا بود كه به كلي وظيفه ام را فراموش كرده بودم و خدا را شكر كه آن موقع نگهبان نيامد، و الا نمي دانم چه مي شد.

خوف دشمن از اين گونه برنامه هاي شكوهمند و منسجم، گوشه هايي از حكمت نماز جماعت را براي ما ملموس مي نمود. [1] .