يكي از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي مي گويد: مرحوم ملكي شب ها كه براي تهجد و نماز شب به پا مي خاست، ابتدا در بسترش مدتي، صدا به گريه بلند مي كرد! سپس بيرون مي آمد و نگاه به آسمان مي كرد و آيات:«ان في خلق السموات و الأرض لآيات لاولي الالباب» را خوانده و سر به ديوار مي گذاشت و مدتي گريه مي كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتي پيش از وضو مي نشست و مي گريست!

خلاصه از هنگام بيدار شدن تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب چند نقطه مي نشست و برمي خاست و گريه سر مي داد، و چون به محل نمازش مي رسيد، ديگر حالتش قابل وصف نبود. [1] .