امام علي عليه السلام فرمود: پرهيزگاران به هنگام شب برپاي مي خيزند و آيات قرآن را با دقت و تأمل مي خوانند و با خواندن و انديشيدن در



[ صفحه 114]



آن، خود را محزون مي سازند و مي كوشند كه با آن، درد خود را درمان كنند.

هرگاه به آيه اي برسند كه شوق انگيز و اميدآفرين باشد، به آن طمع ورزند و مشتاقانه به آن بنگرند، گويي پاداشي كه آن آيه بازگو مي كند، در برابر ديدگان آنها است... و چون به آيه اي برسند كه در آن ترس و بيم است، گوش دل خويش را مي گشايند كه گويي فرياد و فغان اهل دوزخ در كنار گوش آنها است، قامت خود را در مقابل حق خم مي كنند و پيشاني و كف دست و زانوان و سر انگشتان را بر زمين مي نهند و از خداوند بزرگ آزادي خويش را از آتش دوزخ درخواست مي كنند و به هنگام روز، شكيبا و دانا و نيكوكار و پرهيزگار مي باشند. [1] .