تني چند نقل كرده اند كه ما در آغاز فكر مي كرديم حضرت امام خميني (ره) خداي نكرده نماز اول وقت را از روي تظاهر و ريا مي خوانند! به همين جهت، سعي داشتيم كه اگر بر ما ثابت شد كه اين كار براساس ظاهرسازي انجام مي پذيرد، جلوي آن را بگيريم!

چنين انديشه اي باعث شده بود كه بارها به گونه هاي مختلف ايشان را امتحان كنيم! به طور مثال يك بار سفره ي غذا را درست در اول وقت نماز انداختيم. يك بار هنگام رفتن به سفر را، اول وقت نماز قرار داديم؛ ولي ديديم كه حضرت امام - قدس سره - در اين گونه موارد مي فرمودند: «شما غذايتان را بخوريد. من هم نمازم را مي خوانم، آن وقت هر چه باقي ماند، مي خورم». يا مثلا موقع مسافرت مي فرمودند: «شما برويد، من هم مي آيم و به شما مي رسم».

مدت ها گذشت و ما مشاهده كرديم كه نه تنها نماز اول وقت ايشان ترك نشد، بلكه امام، ما را هم به خواندن نماز در اول وقت، واداشتند. [1] .